درباره دل پیرو(پنج شنبه 86 مرداد 25 ساعت 2:37 عصر )

دل پیرو خیلى پسر مؤدبى بود ولى اگر به حرف مادرش «برونا» گوش کرده بود شاید هیچ وقت به یکى از استعدادهاى فوتبالى در نسل خودش تبدیل نمى شد. برونا خیلى تلاش کرد تا دل پیرو را راضى کند درون دروازه بایستد و دلیل او براى این کار این بود که پسرش در زمین بازى کمتر بدود و کمتر عرق کند تا دچار آنفلوآنزا و سرماخوردگى نشود. ولى برادر بزرگش استفانو باور داشت که الساندرو کوچولو یک گلزن به دنیا آمده و برنده این بحث وجدل با مادرش بود. آله که اولین بازى رسمى اش را در کودکى براى تیم هاى روستایش سن وندمیانو(San Vendemiano) و کونلیانو (Cogneliano) انجام داد، هنوز هم معتقد است در کودکى دروازه بان خوبى بوده.

ولى او به قدرى به روى دوران بازیگریش تمرکز کرده که تا به حال به بعد از سى سالگى خود فکر نکرده و اگر به این فرم ادامه دهد و مصدوم نشود، شانس خوبى براى بازگشت به موقع به تیم ملى ایتالیا در جام جهانى ۲۰۰۶ دارد. دل پیرو اعصابش از اینکه او را لازاریس و گودو مى خوانند ناراحت است و تنها لقبى که دوست دارد پینتوریکیو pintoricchio است که جانى آنیلى صاحب فقید باشگاه یوونتوس و کارخانه کمپانى فیات براى او برگزیده است. پینتوریکیو نقاش ایتالیایى به خاطر استفاده خیلى خوب از رنگ هاى طلایى و قرمز معروف بوده، شاید آنیلى از این باخبر نباشد، اما حتى اسم پینتوریکیو هم از دید برخى شبهه برانگیز است. در کتاب زندگى هنرمندان، نوشته جورجیو واسارى، پینتوریکیو چنین معرفى شده: «خیلى از آدمها خوش شانس هستند بدون اینکه استعدادهاى خیلى بزرگى داشته باشند، اما خیلى از مردان هستند که با استعدادند اما شانس بدى دارند و این به پینتوریکیو مربوط مى شود که با وجودشهرت زیاد هیچ وقت به آنچه که باید و شاید نرسید.